Keizersberg of het blauw van de hemel

 

Ik was vergeten hoe het voelde te verlangen

Om als een kind de dagen weg te strepen

Met blinkende oogjes vast te stellen:

“Nog twaalf keer slapen.”

 

Nooit had ik vermoed

Dat het krijgen van een naaibank

Met zicht op ouderwets binden

Mij zo gelukkig kon stemmen

 

Hoe snel vergeet de mens de herkomst van vanzelfsprekendheid:

 

Het geluid van de brievenbus

De samengevouwen krant

De geur van drukinkt

Een snelle blik overheen de Culot

 

De huizen staan nog overeind

De straat ligt er stil bij

Niet zoals de markt van Maarat al-Numan

Puin, de geur van lijken en een doodse stilte

 

Alleen het blauw van de hemel brengt enige kleur

 

Hoe snel vergeet de mens dat het blauw van de hemel

Waartegen in de ochtend de flauwe sluiertjes

Boodschappers van avondlijk gedonder en verkoeling

De kleur is van vergeten vanzelfsprekendheid

 

Van hij die niet langer vooruit dan wel opzij kijkt

En blij wordt van het krijgen van een simpele naaibank

Ik druk de hand van de abt en snuif de zuurstof

Van de plotse regenbui: zoveel water zoveel water

 

Wij kijken beiden met verwondering en bedenken: hoe snel vergeet de mens